Afgelopen zomer gingen wij als sluitstuk van onze Engelse vakantie een dag naar Londen. Natuurlijk eerst een ‘verplicht’ stukje cultuur; we bezochten de Towerbridge. Ik moest echt flink uit mijn comfortzone door over die glazen vloer te lopen,  40 meter boven de weg; je allemaal mini-mensjes en mini-dubbeldekkertjes onder je…. Brrrr.

Toen met de metro, voor onze schatjes de eerste keer en dus ook al een avontuur op zich, richting Oxfordstreet. De kinderen hadden al maanden geleden bedacht dat ze dan toch wel naar Hamleys, de grootste speelgoedwinkel van de wereld, wilden met al hun gespaarde geld….

Nu kon ik mij daar niet veel meer bij voorstellen als een grote Intertoys en die dan in het kwadraat. Maar zo was het niet; nog geen meter de winkel in en de vliegtuigjes vlogen langs je hoofd en je werd met een bellenblaas kanon welkom geheten. Het was overweldigend. Overal demonstraties van het nieuw innovatief speelgoed, voorbeelden van de prachtigste knutselartikelen en levensechte Lego figuren. Natuurlijk waren ook de prijskaartjes overweldigend. Maar de kinderen lieten zich niet zomaar van hun plan afhouden… Na 5 verdiepingen rond gesjouwd te hebben werd de balans op gemaakt, wat gaat er gekocht worden?

Mijn dochter koos voor een geweldige doos nagellak met talloze voorbeelden, sjabloontjes, kleurtjes, kwastjes… Oké, daar kan ik ook nog plezier van hebben….

Zoonlief koos een ‘Magic Ufo’ die onwaarschijnlijke capriolen uithaalt in de lucht en niemand die in de gaten heeft hoe het werkt. Ik vreesde met grote vrezen dat het niet zo simpel zou zijn als het leek. Die demonstratiemeneer had hier vast een dagenlange cursus voor gevolgd en deed dit al 10 maanden 40 uur per week…Zoonlief was onder de indruk en met hem nog zo’n 30 kinderen en ouders die ‘oh’ en ‘ah’ stonden te stamelen terwijl ze probeerden dit Ufo-raadsel te ontrafelen. Mijn jongen, motorisch niet zo handig, zou dit echt niet 1-2-3 onder de knie krijgen… Deze ‘Magic Ufo’ was werkelijk niet meer dan een mooi stuk glimmend karton in een doosje met een instructie DVD. Eh, dat laatste baarde mij vooral zorgen; als er een instructie met beeldmateriaal bij hoort… en het kostte 13 pond. Zo’n 20 euro. Dat is 4 maanden zakgeld.

Maar dan komt het dilemma; wat doe je? Verbied je je kind daar zijn zakgeld aan uit te geven? Zakgeld is toch om te leren hoe je met geld om moet gaan…?
Praat je je kind uit het hoofd om dat ding te kopen? Geen optie om er ‘nog even over na te denken’ want we zijn hier nu en daarna waarschijnlijk jaren niet… Of laat je het los, en zie je het als leermoment?

Ik koos voor het laatste, eerlijk gezegd ook om de gezellige dag niet te verpesten met een boos kind. Ik noemde voorzichtig dat die meneer vast al heel veel uren geoefend had en dat ook ik geen idee had hoe het werkte. Mijn zoon was er van overtuigd dat het radiografisch bestuurbaar was, er zat alleen een dingetje achter die meneer zijn oor, of ik dat wel in de gaten had? Morgen op de camping de hele dag zou ‘ufo-en’, heel simpel en super chill en cool. Ik hield mijn mond.

We hadden verder een superleuke dag. Terug op de camping kon de kleine man niet wachten tot het speelgoed geprobeerd kon worden. Bij het uitpakken van de doos werd mijn angst al waarheid; de ufo wordt bestuurd door een onzichtbaar touwtje en dat zou weken en misschien wel jaren van oefening vragen om een fractie van de demonstratie uit de winkel na te kunnen doen…

Ik had een diep verdrietig kind. 

Toch heb ik geen spijt van mijn beslissing hem hier niet voor te behoeden. Ik kan de volgende keer gerust met hem naar Hamleys; dit gebeurt hem geen tweede keer. Een kind mag fouten maken, graag zelfs; van fouten maken leren we veel meer dan van waarschuwingen en op voorhand goede bedoelingen. Ik mocht vroeger niet eens op een muurtje klimmen want dan kon ik vallen. Ik had toch liever toen een blauwe plek of kapotte knie gehad dan nu levenslang hoogtevrees…

Ik had er in stilte ook verdriet van dat mijn kleine jongen zo’n harde les moest leren. Het druist in tegen je moedergevoel. Je houdt zielsveel van je kind en je wilt niets liever dan alle ellende voorkomen die op zijn of haar pad komt. Je wilt je kind zien lachen en genieten en niet verdrietig zien of teleurgesteld.

Toch kan ik je aanraden af en toe je kind tegen de muur te laten lopen; er komt een dag dat ze verder bij je vandaan zijn en dan is het handig als ze om kunnen gaan met een teleurstelling of tegenslag. We zijn dan trots dat je kind niet flipt als er een keer iets tegenzit of er een flinke miskoop is gedaan… Want tegenvallers komen er; ze zakken voor een examen…, de verkering maakt het uit…

En je kind leren opstaan na het vallen draagt meer bij aan het zelfvertrouwen dan voorkomen dat het valt. Tegenslag hoort bij het leven, niet om het gelaten over je heen te laten komen, maar om er iets mee te doen dat (weer) moed en vertrouwen geeft of nieuwe mogelijkheden.

En daarbij zijn wij natuurlijk de wandelende voorbeelden.  Hoe ga jij om met tegenslag? Een miskoop, dat leuke truitje in de uitverkoop, niet gepast, zit vast wel oké… en dat dan thuis ineens helemaal geen leuk truitje meer is, en kan niet geruild? En dan is het de bedoeling om er geen drama van te maken maar ook niet, als je er echt stevig van baalt, er luchtiger over doen dan je je voelt. Als jij een teleurstelling kunt accepteren, dat je dit ontspannen aanvaardt als een ‘leermomentje’ , dan geef je je kind mee dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is zonder meteen in een depressie te storten. Een fijne, wijze les.

Mijn zoon heeft het overleeft. En: hij is druk gaan trainen met zijn Magic Ufo… goed voor de fijne motoriek…